گاهی که به فرشتگان نوید آرامشم را دادی ، با آنکه هنوز هیچ بودم و هیچ

گاهی که به فرشتگان نوید آرامشم را دادی ، با آنکه هنوز هیچ بودم و هیچ

و هنوز ، حتی عدم را ترک نگفته بودم و هنوز گِلی بودم بی جان و بی روح

مستی ام آغاز شد ...

و آنگاه که آفریدگار

دست توانای تو تکاملم می بخشید ، جسم خاکی حتی از سرم زیاد بود

که تو منت بر این مخلوق بیچاره و بی جان تمام کردی و تن بی جانم را

به دمیدن روح و جان الهیت آذین بستی و این شدم ...این شدم که اکنون

و خداوند ...

آن دم که در گذر از عدم به جان و درست لبِ مرز هست ، خلایق را فرمان به سجده ام

می دادی ، چه غرورری از من گذشت و بر من می تاخت و نمی دانم ...نمی دانم

آفریدگار اگر زمان سجده ی همگان بر من ، غرور و کبر ابلیس در پیچش از فرمان تو پیش

چشمم نبود و رانده شدنش نهیبم نمی زد و به خویشم نمی آورد ، چه بر سر آدمیتم می آمد

و حالا که از غرو و سرنوشت شیطان درس گرفته ام این شده ام و اگر نبود این درس و این تلنگر

چه بر سرم می آورد غرور ...

و تنها دلگرمیم خداوند ، در کوران این غرور ، روح خداوندی توست که در کنار هزاران صفت نیک ،

انصاف در نهادم نهاده که کلاه خویش را قاضی کنم و بدانم که سجده ی آغاز خلقتتم بر

حرمت توانایی تو بوده است و بس و نه وجود ناتوان من

خداوند نزدیکتر از ....

[ بازدید : 267 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]