شبی پرسید از من همسر مــــن که ای محبوب من ای شوهر من

در این دنیای پر آشوب و تشویش چه داری آرزو انـــدر سر خویـــش

بگو تا مــن از آن آگـــاه گــــــــردم ز جـــــان و دل تــو را همراه گردم

به شوخی گفتمش ای همسر من بود شور و هوس بس در ســر من

دلـــــم خواهد که روزی روزگــــــاری کنم پیـــــدا به عــــالــــم اقتـــداری

نشیـــــنم در صف بــــالانشیــــــنان کنــــــــم دوری ز چرکیـــــن آستینان

به خلــــق بــــی ریا و صاف و ساده دهم تحــــــویل هی فیس و افـــــاده

گــــــهی از بهر تفریــــح و تماشـــــا کــنم سیــــر و سیـــــاحت در اروپـــــا

بگــــــیرم گلـــــــرخانش را در آغوش کنم غمـــــهای عـــــالـــــم را فراموش

کلامـــــــــم را رساندم چون به اینجا قیـــــــامت در اتـــــاقـــم گشت بـــر پا

زجا بــــــــــرخاست ناگه همسر من بــــــزد با لنـــــــگه کفشی بر سر من

بـــــــــــزد فریاد و با حالی غضبنــاک بگفت ای شوهـــــــر بی عقل و ادراک

الــــــــــهی تخم چشمانت شود کور بـــــــری ایـــن آرزو هــــــا در دل گــــور

ناشناس