شبلی مرد عارفی بود که شاگردان زیادی داشت،وحتی مردم عامه هم مرید او بودند،وآوازه اش همه جا پیچیده بود.

روزی شبلی به شهر دیگری میره،اون زمان که عکس و بنر و ....نبود که همه همدیگر بشناسن،شبلی میره دم در نانوایی،و چون لباس درستی نپوشیده بود ،نانوا بهش نان نمیده.

شبلی رفت،مردی که آنجا بود،همشهری شبلی بود،به نانوا گفت:

این مرد را می شناسی؟

گفت: نه،

گفت: این شبلی بود.

نانوا گفت: من از مریدان اویم.

نانوا دوید دنبال شبلی،که: آقا من می خوام با شما باشم،شاگرد شما باشم.

شبلی قبول نکرد.

نانوا گفت: اگر قبول کنی ،من امشب تمام آبادی را شام می دهم،.

شبلی قبول کرد،وقتی همه شام خوردند،نانوا گفت:

شبلی،من یه سوال دارم،

گفت :بپرس،گفت: دوزخ یعنی چه؟شبلی جواب داد:

دوزخ یعنی این که تو برای رضای خدا،یک نان به شبلی ندادی،ولی برای رضایت دل شبلی یک آبادی را شام دادی.