یکی از نکته های مهم جهان این است که چرا زن ها پاهایشان را با پوشیدن کفش های نوک تیز و پاشنه بلند عذاب می دهند؟ این نکته هم مثل تمام نکته های مهم دیگر پر رمز و راز است و یافتن پاسخی قطعی و بی چون و چرا برای آن مشکل. با این همه برای یافتن چنین پاسخی، سعی خودمان را کردیم. با محققان دانشگاهی، مشاوران مد و طراحان و تولیدکنندگان کفش تماس گرفتیم. تقریبا تمام آنان یک جواب به ما دادند: الکی!

ما این پاسخ را پاسخی ساده انگارانه و برای از سرباز کردن خودمان یافتیم. وقتی بیش از هزار سال است که در فرهنگ غرب این همه زن این همه عذاب می کشند تا پاهایشان را توی کفش هایی تنگ و بیش از حد کوچک مخفی کنند، بدون تردید باید توضیح بهتری برای این پدیده وجود داشته باشد. از این ها گذشته مدهای ناراحت کننده ی دیگری مثل کمربندهای تنگ و پهن هم در عرصه ی کارهای بیهوده و الکی مدت ها حاکم شده اند، اما هرگز قابل قیاس با کفش های آزاردهنده نبوده اند.

ما هر وقت در جستجوی پاسخی بیش از یک کلمه برآمده ایم، پیش روان شناسان، رفته ایم یعنی کسانی که هرگز از پاسخی منطقی در هیچ موردی احتراز نکرده اند. یکی از روان شناسان برجسته یعنی لارنس لانگنر در کتاب اهمیت پوشیدن لباس به این نکته پرداخته است. نظریه ی او به طور ساده این است که یکی از مشغولیت های فرهنگ بدوی، نمایش و آشکاری اعضای تناسلی بود. لباس یکی از راه هایی بود که به وسیله ی آن فرهنگی «متمدن تر» می توانست از این حرکت بدوی جلوگیری کند. در آن هنگام لباس برای کسانی که از آن استفاده می کردند، نوعی نماد اعضای تاسلی بود. هرچه این پوشش از این بخش بدن دورتر باشد، این نماد کمرنگ تر و دور از ذهن تر می شود. مثلا خشتک شلوار، در همان حال که اعضای تناسلی بدن را می پوشاند، آشکارا باعث جلب توجه به چیزی بود که به هدف مخفی کردن آن طراحی و ساخته شده بود. لانگنر معتقد است که کف پاها، به دلیل دوری زیاد از اعضای تناسلی، یکی از قسمت های مهم بدن برای جایگزینی آن ها هستند.

لانگنر برای آن که نشان بدهد طراحی کفش چقدر نامعقول بوده است، نمونه هایی نیز ذکر کرده است. در قرون وسطی کفش ها یا چکمه های نوک تیز کاملا مد و همه گیر شده بود. با آن که این کفش ها و چکمه ها شکل خاصی را تداعی می کردند و با انواع سالم و پرهیزکارانه ی کفش متفاوت بودند، اما کاملا مد روز شده بودند. در قرن چهاردهم این نوع کفش ها با مهارت بیش تری دوخته می شدند و در طراحی آن ها از اشکال حیوانی و اعضای بدن آن ها مثل چنگال یا منقار عقاب نیز استفاده می شد. برخی آن قدر زیاده روی کردند که کفش هایی به شکل اندام تناسلی مردان نیز ساختند و با وجود بیانیه های تقبیح پاپ اربان پنجم و چارلز پنجم پادشاه فرنسه، تب پوشیدن آن ها فروکش نکرد.

امروزه نزد زنان غربی – با آ که برخی از آنان پاهایی بزرگ دارند – کفش های کشیده، نوک تیز و پاشنه بلند، مفهومی تهاجمی، گستاخانه و تحریک آمیز دارند.

زنان چینی به طور سنتی صندل هایی پنجه پهن می پوشند، اما زنان غربی همچنان بر استفاده از کفش های تنگ و آزاردهنده اصرار می ورزند. بدین ترتیب ای بسا نظریه ی لانگنر کم و بیش معقول باشد.