از دلنوشته هاي پروفسور حسابي (پدر فيزيك ايران)
بازي روزگار را نمي فهمم!
من تو را دوست می دارم.. تو ديگري را... ديگري مرا... و همه ما تنهاييم!

داستان غم انگيز زندگي اين نيست که انسانها فنا مي شوند،
اين است که آنان ازدوست داشتن باز مي مانند.

هميشه هر چيزي را که دوست داريم به دست نمي آوريم،
پس بياييم آنچه را که به دست مي آوريم دوست بداريم.

انسان عاشق زیبایی نمي شود،
بلكه آنچه عاشقش مي شود در نظرش زيباست!

دلی که درد مي کشد و پنهان است و دلي که ميخندد و آشکار است.

همه دوست دارند که به بهشت بروند،
ولي کسي دوست ندارد که بميرد ... !
عشق مانند نواختن پيانو است،
ابتدا بايد نواختن را بر اساس قواعد ياد بگيري. سپس قواعد را فراموش کني و با قلبت بنوازي.
نقدر وسيع هست که براي همه مخلوقات جايي باشد،
پس به جاي آنکه جاي کسي را بگيريم تلاش کنيم جاي واقعي خود را بيابيم.

‏‏اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است؛
نسبت به يکديگر نامحدود مي شود.

در لحظه پديد مي آيد
و دوست داشتن در امتداد زمان
و اين اساسي ترين تفاوت ميان عشق و دوست داشتن است.

راه دوست داشتن هر چيز درک اين واقعيت است که امکان دارد از دست برود :

انسان چيست ؟
شنبه: به دنیامي آيد.
يكشنبه: راه مي رود.
دوشنبه: عاشق مي شود.
سه شنبه: شكست مي خورد.
چهارشنبه:ازدواج مي كند.
پنج شنبه: به بستر بيماري مي افتد.
جمعه: مي ميرد.


فرصت هاي زندگي را دريابيم و بدانيم که فرصت با هم بودن چقدر محدود است ...